|
1. Ҳамма оят ҳам оят ёки ҳадис билан тафсир қилинган эмас. Аксинча оят ёки ҳадис билан тафсир қилинган оятлар жуда озчиликни ташкил қилади. Масалан,
إِنَّ الْإِنسَانَ خُلِقَ هَلُوعاً٭إِذَا مَسَّهُ الشَّرُّ جَزُوعاً٭وَإِذَا مَسَّهُ الْخَيْرُ مَنُوعاً
– „Дарҳақиқат инсон бетоқат қилиб яратилгандир. Қачон унга ёмонлик (камбағаллик-кулфат) етиб қолса у ўта бесабрлик қилгувчидир. Қачон унга яхшилик (бойлик, саломатлик) етса у ўта ман қилгувчи-бахилдир“. [70:19-21]
оятидаги (هَلُوعاً) сўзи
إِذَا مَسَّهُ الشَّرُّ جَزُوعاً٭وَإِذَا مَسَّهُ الْخَيْرُ مَنُوعاً
– „Қачон унга ёмонлик (камбағаллик-кулфат) етиб қолса у ўта бесабрлик қилгувчидир. Қачон унга яхшилик (бойлик, саломатлик) етса у ўта ман қилгувчи-бахилдир“. [70:20-21]
ояти билан тафсир қилинган.
وَأَقِيمُواْ الصَّلاَةَ
– „Намозни тўкис адо қилинг“. [2:43]
оятини Пайғамбар с.а.в. ўзларининг намознинг маъноси ҳақидаги ҳадислари билан тафсир қилганлар. Ана шу ҳадислардан бирини Абу Ҳамид Соидий мана бундай ривоят қилади:
«كَانَ رَسُولُ اللهِ A إِذَا قَامَ إِلَى الصَّلاَةِ اِعْتَدَلَّ قَائِمًا وَرَفَعَ يَدَيْهِ حَتَّى يُحَاذِيَ بِهَا مَنْكِبَيْهِ، ثُمَّ يُكَبِّرُ إِذَا أَرَادَ أَنْ يَرْكَعَ رَفَعَ يَدَيْهِ حَتَّى يُحَاذِيَ بِهَا مَنْكِبَيْهِ، ثُمَّ قَالَ اللهُ أَكْبَرُ، وَرَكَعَ ثُمَّ اِعْتَدَلَّ فَلَمْ يُصَوِّبْ رَأْسَهُ وَلَمْ يُقْنِعْ وَوَضَعَ يَدَيْهِ عَلَى رُكْبَتَيْهِ، ثُمَّ قَالَ سَمِعَ اللهُ لِمَنْ حَمِدَهُ، وَرَفَعَ يَدَيْهِ وَاِعْتَدَلَّ حَتَّى يَرْجِعَ كُلَّ عَظْمٍ فِي مَوْضِعِهِ مُعْتَدَلاًّ ثُمَّ هَوَى إِلَى الْأَرْضِ سَاجِدًا ثُمَّ قَالَ اللهُ أَكْبَرُ، ثُمَّ ثَنَى رِجْلَهُ وَقَعَدَ عَلَيْهَا وَاِعْتَدَلَّ حَتَّى يَرْجِعَ كُلَّ عَظْمٍ فِي مَوْضِعِهِ، ثُمَّ نَهَضَ ثُمَّ صَنَعَ مَعَ الرَّكْعَةِ الثَّانِيَةِ مِثْلَ ذَلِكَ»
«Пайғамбар с.а.в. намозга турганларида тик бўлиб турардилар, қўлларини елкалари баробар кўтарардилар, кейин такбир айтардилар. Руку қилмоқчи бўлганларида қўлларини елкалари баробар кўтарардилар, кейин Аллоҳу Акбар, дердилар. Рукудан қайта тикланганларида бошлари тик ҳам, эгик ҳам бўлмаган пайтида қўлларини тиззаларига қўйиб, Самиаллоҳу лиман ҳамидаҳ (Аллоҳ Ўзига ҳамд айтган кишини эшитади), дердилар ва қўлларини кўтариб, ҳар бир суяк ўз жойига келар даражада тик бўлардилар. Кейин сажда учун ерга йиқилардилар ва Аллоҳу Акбар, дердилар. Кейин оёқларини эгиб, уларнинг устига ўтирардилар. Шундай тик ўтирардиларки, ҳар бир суяк
21-бет
Бетлар: 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29 30 31 32 33 34 35 36 37 38 39 40 41 42 43 44 45 46 47 48 49 50 51 52 53 54 55 56 57 58 59 60 61 62 63 64 65 66 67 68 69 70 71 72 73 74 75 76 77 78 79 80 81 82 83 84 85 86 87 88 89 90 91 92 93 94 95 96 97 98 99 100 101 102 103 104 105 106 107 108 109 110 111 112 113 114 115 116 117 118 119 120 121 122 123 124 125 126 127 128 129 130 131 132 133 134 135 136 137 138 139 140 141 142 143 144 145 146 147 148 149 150 151 152 153 154 155 156 157 158 159 160 161 162 163 164 165 166 167 168 169 170 171 172 173 174 175 176 177 178 179 180 181 182 183 184 185 186 187 188 189 190 191 192 193 194 195 196 197 198 199 200 201 202 203 204